Hayatımda o denli yanlışa düşüyorum ki kimi zaman, uçsuz bucaksız bir bataklığa saplanmışcasına, çırpınıyorum. çabaladıkça daha da derine batıyorum. Kısır bir döngüdeyim sanki, plansızlığıma dem vuruyorum, zamansız kalıyorum öyle ortalarda.
Değer verdiklerime vakit ayıramadığım aklıma geliyor, günlük koşuşturmalardan, gereksiz uğraşlardan.
"Yarının ne getireceğini bilemezsin.. öyleyse mutsuzluğa kapılma." dendiğini duyuyorum. Umut filizleniyor içimde.
İki yüzün var senin.. Birisi seni ! seviyorum diyor, diğeri ise seviyorum ! seni... Bana ikisi de aynı değil gibi geliyor. Birincisi seni diyor.. İkincisi seviyorumm..
Kocaman kollarım olsun isterdim, bir kolum sarayburnuna bir kolumda bostancıya kadar uzanacak kadar. Bembeyaz ve sıcak. Kollarıma almayı dünyada olduğundan daha özgür olmanı isterdim ordayken.
Biliyorum zor günler geçiriyorsun, anlamsız geldi söylediklerin. Çok şaşırdım gerçekten. Sabredeceğim...
Hep yanında olmak isterdim, zorlukları paylaşmanı benimle, ağlamanı isterdim omzumda, gülmeni isterdim kahkalarla, mutlu ve huzurlu olmanı isterim her zaman.
Değerlisin benim için, öyle gelip geçici olarak düşünseydim seni, tutmazdım kendimi, utangaç olmazdım.
Bekleyeceğim.
Sonsuza kadar değil elbette, acele et.
No comments:
Post a Comment